Ojcostwo duchowe w listach Barsanufiusza

Postać duchowego ojca zarysowała się w pełni w pierwotnym środowisku monastycznym, w którym ważne miejsce zajmowali m.in. żyjący w V–VI w. święci mnisi: Barsanufiusz i Jan z Gazy. Swoją działalnością wpisali się oni w życie monastyczne na terenie Palestyny, które od IV w. przeżywało tam rozkwit. Ich zadanie jako przewodników miało się opierać na głębokiej relacji z Bogiem i prowadzić podopiecznych do większej dyspozycyjności i otwartości na działanie Ducha Świętego.

Barsanufiusz pochodził z Egiptu, nie jest jednak znana dokładna data jego narodzin. Kształcił się w języku koptyjskim i greckim. Od wczesnych lat odczuwał pragnienie prowadzenia życia ascetycznego. Ostatecznie podjął decyzję, aby udać się w okolice Gazy w Palestynie i tam zamieszkać w klasztorze opata Seridosa. W jedności ze wspólnotą prowadził życie pustelnicze, walcząc ze swoimi słabościami, praktykując gorliwą ascezę oraz w nieustannie pogłębiając relacje z Bogiem. Dzięki łasce Bożej posiadał dar znajomości ludzkich serc (gr. kardiognoza) oraz prorokowania. Dzięki temu ostatniemu przewidział, iż do wspólnoty wstąpi mnich Jan – późniejszy najbliższy jego współpracownik. Jan rozpoczął życie monastyczne od zamieszkania w klasztorze wspólnie z innymi braćmi. Po pewnym czasie z pomocą Barsanufiusza rozeznał, że powinien podjąć życie w odosobnieniu. Od tego czasu obydwaj stali się cenionymi w okolicy autorytetami, do których przybywali ludzie, aby uzyskać wsparcie i duchową radę. Zasięg ich działalności nie ograniczał się jedynie do rejonu Gazy –w części pozostawionych przez nich tekstów znajduje się, na przykład, rozmowa duchowa z biskupem odległej Jerozolimy.

Seria Duchowość Wschodu i Zachodu

ISBN 9788373549005

Oprawa Miękka

Format 145x205

Stron 362